Waarom ben ik hier en nu niet perfect gelukkig?

Kijk goed wat de denkende geest antwoordt . Belicht de antwoorden tot je helder ziet dat het allemaal drogredenen zijn. Neem niet te snel aan wat ik je vertel, maar zie het echt. Zie het zelf.  Laat deze vraag diep doordringen. Neem er de tijd voor. Dit is geen vrijblijvend gedachtenspelletje, geen filosoferen in het ijle. Deze vraag kan en zál je leven diepgaand veranderen – op voorwaarde dat je ze echt, maar dan ook écht ernstig neemt.

Er was eens een man die geen benen had maar toch perfect gelukkig was. Iemand vroeg hem: “Hoe doe je dat, om zo gelukkig te zijn, terwijl je geen benen hebt?” Hij antwoordde ” O, dat is heel simpel. Ik houd er gewoonweg niet de gedachte op na dat ik eigenlijk benen zou moeten hebben. Dat is enkel maar een gedachte, die me ongelukkig maakt. Waarom zou ik die koesteren?”

Dát is inderdaad de reden dat ik ongelukkig ben, wanneer ik ongelukkig ben. De reden is niet dat ik mijn paraplu op de trein verloren heb, of dat mijn wagen gestolen is, of omdat ik ziek ben, of omdat ik geen geld heb, of omdat mijn partner mij verlaten heeft. De reden is dat er de gedachte is dat dat niet had mogen gebeuren. De reden is dat er de gedachte is dat er een ik is, dat het slachtoffer is. Deze redenen hangen nauw samen: ze ondersteunen en versterken elkaar.  Moeten we deze gedachten onderhouden? Nee.

Als we dát inzien, als we inzien dat er eigenlijk nooit een reden is om ongelukkig te zijn, kunnen we stap voor stap ons ware geluk, dat ons geboorterecht is, terugvinden.

Begrijp me niet verkeerd. Ik zeg niet dat het gemakkelijk is. Ik zeg dat het mogelijk is, maar dan ook echt mogelijk. Ik zeg ook niet dat er geen fysieke of emotionele pijn is: die is er wel degelijk. Die kan heel intens zijn. Ik zeg dat fysieke of emotionele pijn niet hoeft te betekenen dat we ongelukkig zijn. Ik zeg dat pijn geen lijden hoeft te worden.  Ik zeg dat geluk (of de afwezigheid van lijden) iets anders is dan het ontbreken van pijn en de aanwezigheid van genot en het bevredigd worden van onze verlangens. Laat dat diep doordringen.

Misschien zal je merken dat je definitie van geluk geleidelijk verandert. Wanneer er erge dingen gebeuren, loop je natuurlijk niet te stralen. Maar misschien merk je dat je onvervreemdbare geluk zich op zo’n momenten manifesteert als een draagvlak, waarin je rust. Dat het aanwezig is als een subtiele maar niet te ontkennen rust. Als een vertrouwen, dat het allemaal in orde is, diep in het wezen van de werkelijkheid.

Er is een groot lijden in de wereld. Daar mogen we onze ogen niet voor sluiten. Dat betekent echter niet dat we zelf ongelukkig moeten zijn, nee dat is juist een reden om zelf gelukkig te zijn en anderen te inspireren dat ook te zijn. Ik weet heel goed dat er ontelbare mensen vastzitten in neerwaartse spiralen en vicieuze cirkels van lijden, en dat die daar niet zomaar uit geraken. Stel je de vraag echter: waarom is dat zo? Welk mechanisme houdt ze gevangen?

En nee, ik beweer niet in het minst dat je een kunstmatig geluksgevoel moet onderhouden, als een masker met een opgeplakte glimlach. Dat is vreselijk. Als dat is wat je doet, is het zaak van eerst contact te maken met je lijden, met je ongelukkig-zijn. Pas dan kun je dat gevoel ook onderzoeken, en er de wortel van blootleggen. Pas dan kan je die loslaten.

Dikwijls denkt men dat mensen die erg getroffen worden door allerlei tegenslagen en toch hun geluk niet verliezen, een buitengewone kracht of energie bezitten. Dat is niet zo.  De energie is niet de oorzaak maar een mogelijk gevolg. Een gevolg van de innerlijke klik die ze hebben gemaakt, het inzicht dat ze hebben gerealiseerd in hoe je al dan niet je ware geluk blokkeert.