Liefste …,

wat een nieuws… ik herinner me dat je een paar jaar geleden hiermee bezig was, maar dan hebben we mekaar een hele tijd niet meer gezien. Ik vind het een heel moedige beslissing, en heb er alle vertrouwen in dat ze op een doordachte en goed begeleide manier is genomen.

Het is waar, het leven is waardevol en moet beschermd, gekoesterd worden. In het algemeen kunnen we zeggen dat er niet zorgvuldig genoeg mee omgesprongen wordt. Niet alleen met het menselijke leven, als individu, maar ook met het leven van andere wezens, dieren en planten, en met het leven op aarde in zijn totaliteit. Maar het is belangrijk, ook verder te kijken dan leven en dood. Een leven ten allen prijze willen behouden, bijvoorbeeld vanuit een angst of vanuit een dogma, getuigt niet van respect, van liefde, maar van een vastklampen, een verkramping die de oorzaak wordt van lijden. Dat is niet juist. Ons bestaan bestaat eruit, verschijnselen, gedachten, emoties, dingen en personen tegemoet te treden en weer los te laten, als een inademing die uitademing wordt. Voor ons eigen leven geldt hetzelfde.

Zelf heb ik absoluut geen angst voor mijn eigen dood. Het is een terugkeren naar de toestand van voor de geboorte, of voor de conceptie als je wil. Op het moment van onze geboorte kwam er fundamenteel niets nieuws in de wereld; wanneer we sterven verdwijnt er op zich niets. Het is als een golf die opkomt uit de oceaan, en er terug in gaat liggen. Er is geen water ontstaan of verdwenen. Voor sommige mensen klinkt dat hard, maar dat is het niet, integendeel, het is een grote troost, een blijde boodschap. Ik ervaar zelf heel diep dat ons aparte bestaan als mens, die tegenover de wereld en de anderen staat, een illusie is. Om terug te keren naar het beeld van de golven: we waren altijd al water en zullen dat altijd blijven. Daarom is de dood enkel het einde van zo’n golf, van een verhaal, van een droom; dat wat we op een dieper niveau zijn (noem het ongescheiden bewustzijn, de wereldziel, God, de grenzeloosheid…)  kent geen geboorte en dood. We waren nooit werkelijk gescheiden van de essentie van het bestaan.  We waren altijd al thuis, zoals iemand die veilig in zijn bed ligt maar allerlei dromen en misschien wel nachtmerries heeft van verre reizen en de meest bizarre avonturen. Ons hele leven zoals we dat kennen is een uitdrukking van dat wat we werkelijk zijn, zoals een droom een uiting is van het bewustzijn, zoals het golvenspel of een sneeuwkristal uitdrukking zijn van het water.  Ook een moedige en doordachte beslissing maken is een aspect van die uitdrukking.

Ik hoop dat je je in sereniteit en liefde kan voorbereiden. Maar zelfs als dat moeilijk is, weet dan dat je op dat moment de absolute sereniteit en volmaakte liefde, die de grond van elk bestaan is, terug zal vinden. Elke angst en strijd, elk verdriet, elk lijden houdt op en wat overblijft straalt in alle vrede en vreugde. Ik denk aan je.

Lieve groetjes,
Dikke knuffel,
Luc

(Het was de uitdrukkelijke wens van de geadresseerde dat deze brief na haar overlijden publiek gemaakt zou worden.)