Heel lang geleden was er eens een planeetje dat de Aarde heette. Aarde vond haar leven heel erg moeilijk en stond zonder meer op de rand van een zenuwinzinking. Eeuw na eeuw, millennium na millennium moest ze haar baantjes rond de zon trekken, zonder ooit te stoppen. Niet alleen mocht ze niet stilvallen, ze moest haar traject ook volhouden met precies de juiste snelheid, en daarbij kon ze niet in het minst afwijken naar links of rechts, want dan zou ze in de zon vallen of verloren vliegen in de onmetelijke ruimte.  Op de koop toe werd er geëist dat ze zelf ook nog eens op de voorgeschreven manier om haar as draaide… Wat een stress! Ze zat echt in zak en as! Arme Aarde!

Op een dag vroeg ze aan de Zon: “Zeg Zon, hoe doe jij dat eigenlijk? Zo altijd maar helder stralen, en dan nog precies op de correcte sterkte, is dat niet slopend? Wat een verantwoordelijkheid! Hoe hou je het toch vol?”  Zon antwoorde: “Och ja, ik ben ooit ook zo geweest…  maar op een dag was ik mezelf even vergeten, en toen daagde plots het besef dat er nooit echt een ik geweest was, dat dat allemaal deed. Het gebeurde gewoon allemaal. Het stralen gaat gewoon vanzelf; de kernfusie loopt gewoon; en op een dag zal het gewoon stoppen. Jij noemt mij nu Zon, maar er is niemand die zichzelf zo noemt … Weet je, sinds dat ene moment is het op een bepaalde manier altijd vakantie. Er is geen ik dat iets doet! Ontspan je dus een beetje en kijk eens helder hoe de vork in de steel zit!”

Aarde, die ten einde raad was, kon niet anders dan de woorden van Zon ter harte nemen en ze diep te laten binnendringen. Plots was er het heldere, onweerlegbare inzicht dat er helemaal geen apart ik was dat al die taken moest volbrengen: die gebeurden gewoon!  En daarna verscheen dan de gedachte “ik heb het gedaan”… en ook die gedachte was niet het voortbrengsel van een apart ik, nee ook die kwam vanzelf op! Al snel maakte de opkomende zenuwinzinking plaats voor een gevoel van thuiskomen, van rust en diepe vrede. Alles was altijd al vanzelf gegaan! Hoe had ze zich ooit zo kunnen laten beetnemen? Wie of wat was trouwens dat ik dat zich had laten beetnemen? Spontaan schaterde ze een bevrijdende lach terwijl ze vrolijk in haar baantje verder vloog.

Deze verandering ging niet onopgemerkt voorbij. De Winden, die het allemaal al lang niet meer zagen zitten, merkten dat de Aarde veranderd was, dat ze vrij en zorgeloos en open was geworden. Zelf voelden ze zich helemaal niet zo!  Ze waren zwaar overwerkt. Elke dag moesten ze minutieus de weerberichten lezen om te weten hoe snel en in welke richting ze moesten waaien. Ze hadden ook de plicht om de juiste temperatuur aan te nemen, de windmolens draaiende te houden en op het gepaste moment een  storm, orkaan of tornado te plannen en uit te voeren… Hard labeur!  Ze vroegen aan Aarde: “Zeg, hoe komt het dat jij er zo ontspannen bij hangt tegenwoordig? Wat is je geheim?” Aarde antwoordde: “Er is helemaal geen geheim! Je bent gewoon Lucht! Stel je niet aan! Je hebt helemaal geen eigen leven los van het geheel! Je neemt helemaal geen beslissingen, je moet helemaal niet op een bepaalde manier reageren! Alles  gebeurt gewoon! Kom dus tot jezelf, realiseer je ware natuur van Lucht en hou ermee op je zoveel zorgen te maken alsjeblief!”

Dat raakte Lucht diep;  onmiddellijk begreep ze dat ze sinds onheuglijke tijden in een illusie had geleefd. Ze had gedroomd dat ze gevangen zat. Van dat moment af genoot ze van het waaien van de wind en voelde ze zich opperbest. De regendruppeltjes merkten dat en vroegen: Zeg Wind, jij bent zo vrolijk de laatste tijd? Het lijkt alsof er een zwaar gewicht van je rug is gevallen! Hoe komt dat? Wij zijn allemaal heel erg moe en depressief, want onze dagtaak is loodzwaar. We moeten beslissen wanneer we uit de wolk springen om dan met de juiste snelheid naar de Aarde af te dalen… onderweg moeten we goed de temperatuur in de gaten houden, want als die onder nul daalt moeten we onszelf in ijs veranderen… Eens op Aarde moeten we zo snel mogelijk de kortste weg naar de zee zoeken en die zo vlug mogelijk afleggen. Zelfs wanneer we in de zee aangekomen zijn kunnen we maar hooguit één oogje toedoen en voorzichtig wat dutten, want op het juiste moment moeten we ons verdampen, opvliegen en boven in de lucht wolken gaan bouwen… het bestaan van een regendruppel is niets dan werken, werken, werken… Het leven is lijden!”

Lucht zei: ”Hou op te denken dat  je druppeltjes bent! Herinner je dat je Water bent! Je leidt helemaal geen apart bestaan, noch als druppel ten opzichte van andere druppels, noch als water ten opzichte van de andere elementen…  Afhankelijk van de omstandigheden valt Water vanzelf, bevriest het vanzelf, stroomt het vanzelf, verdampt het vanzelf.. het is zelfs vanzelf nat! Als je dat inziet – en het is zo klaar als pompwater- wat is dan nog het probleem?”

Eén regendruppeltje had het onmiddellijk door, en liet zijn druppel-zijn vallen als een baksteen. Snel volgden de anderen, tot Water bevrijd was van al zijn illusies. Sindsdien beseft het dat het vanzelf druppelt, valt, bevriest, stroomt en verdampt…

Vanaf dat moment hebben de Zon, de Aarde, de Lucht en het Water onophoudelijk aan de Mens getoond hoe eenvoudig en zelfloos het bestaan is. Maar de Mens weet het beter. “Misschien geldt dat allemaal wel voor jullie, hersenloze natuurelementen” zegt hij,  “maar niet voor mij hoor! Wij zijn wél echt allemaal afzonderlijke individuen met een heus apart ik!  En niet alleen dat, wij hebben ook nog eens een Vrije Wil, die fundamenteel losstaat van wat er rond ons gebeurt… en dat is maar best ook, want waar zou het anders naar toe gaan? Iemand moet toch de zaak in handen nemen? Wij zijn niet zomaar een onpersoonlijk proces… Mijn ik maakt geen deel uit van de natuur, van het universum, nee het kijkt ernaar, het maakt keuzes  en grijpt in! Jullie kunnen zeggen zoveel je wil dat mijn gedachten, emoties, verlangens en beslissingen verschijnselen zijn die in onderlinge afhankelijkheid met al wat er is opkomen en verdwijnen…  maar ik weet heel goed dat ik ze maak! Ik, ik, ik, ik, ik!!!”

En zo bleef de Mens al enige gevangen in de droom van een apart bestaan. Maar natuurlijk gebeurde ook dat helemaal vanzelf.


Ho Sen Dojo, zomersesshin, 13 juli 2018
©Luc De Winter 2018