Waarom ben ik hier en nu niet perfect gelukkig?

Dat is een vraag die bijzonder waardevol  is.
Elke keer wanneer we ons niet gelukkig voelen kunnen we ze stellen.

Natuurlijk komen de antwoorden snel op: omdat ik iets wil hebben, dat ik niet heb. Omdat ik wil dat er iets gebeurt, maar dat gebeurt niet. Of: omdat ik iets heb dat ik niet wil hebben; omdat er iets gebeurt waarvan ik niet wil dat het gebeurt… De had-ik-maars, was-ik-maars en was-het-maar-niet-zo’s schieten op als onkruid. Of het nu gaat om materiële zaken,  een relatie, liefde, wereldvrede, zingeving of verlichting, het mechanisme is hetzelfde.

Als we deze redenering goed belichten zien we dat ze gebaseerd is op de overtuiging dat ons geluk afhankelijk is van wat er gebeurt. Afhankelijk is van omstandigheden. Ze veronderstelt natuurlijk ook een ik, een apart zelf dat deze omstandigheden ondergaat en er het slachtoffer dan wel de bevoordeelde van is.

Maar is geluk dat afhankelijk is van omstandigheden wel waar geluk? Is er geen geluk dat dieper zit, dat niet afhankelijk is van omstandigheden? Zelfs niet van lichamelijke en emotionele hoogtes en laagtes?

En is er wel zo’n apart zelf, gescheiden van zijn omgeving, dat profijt heeft dan wel het slachtoffer is van de omstandigheden?

Een spirituele weg zoals zen is er precies op gericht dat ware, onvoorwaardelijke geluk aan te boren; te rusten in het zijn dat onze diepste bestaansgrond is. Thuis te komen, zoals we dat dan noemen. En wanneer dat thuiskomen zich realiseert is het duidelijk dat er niet iemand is die thuiskomt. Er is gewoon thuiskomen, of nog juister gesteld: er is nooit iemand geweest die van huis weg was.