Dat is de mijne!
Onlangs haalde ik mijn portefeuille uit de handen van een pickpocket die ik toevallig op heterdaad betrapte. Iemand vroeg me achteraf: “Waarom heb je dat dan niet laten gebeuren, als alles toch één is? Bij de diefstal van de portefeuille gaat absoluut gezien niets verloren en wordt niets gewonnen; er is in wezen geen apart individu dat iets zou kunnen winnen of verliezen. “ Dat is waar maar in die ongescheiden ene werkelijkheid is er nog veel meer aan de hand. Ook mijn reacties, precies zoals ze zijn, maken deel uit van de eenheid. Er zijn ook gevoelens van eigendom, er zijn ook praktische beslommeringen en de natuurlijke neiging die te willen vermijden, er is het feit dat er op een bepaald niveau iets bestaat als sociale normen, strafbare feiten, enzovoort. Ook deze zaken maken allemaal deel uit van het ene ongescheiden proces. Ook het ene en het vele zijn één, zoals de Sandokai onophoudelijk herhaalt.
Als een zeepbel…
Dus ja, laat ons het toch maar eens zonder schroom of schrik op een positieve manier stellen, want hoewel dat mogelijk tot een nieuwe illusie leidt, kan het je ook net dát vertrouwen geven om los te laten en tot overgave en inzicht te komen. Hier gaan we: alles is één. Ik ben één met alles. Je bent één met alles. En wel op een zo fundamentele manier dat je je er geen voorstelling kan van maken. Zelfs de uitspraak één met alles is ook “maar” een gedachte. Elke voorstelling die je ervan maakt is hopeloos naast de kwestie. Ieder concept dat je ervan hebt zet je op een dwaalspoor. En toch is er goed nieuws: het ene is dichterbij dan je je ook maar kan inbeelden. Het is wat je werkelijk bent, altijd al geweest bent. Het is het hart, niet van je lichaam, maar van je bestaan. Je kan er niet uit, en er is niets daar buiten. Wanneer je de weg van helderheid gaat, zal vroeg of laat de droom van gescheidenheid uiteenspatten als een zeepbel. Wat blijft er dan over?
Luc De Winter, Ho Sen Dojo, 12 juni 2018
© Luc De Winter 2018