Overgave.
Vraag jezelf, bij wijze van experiment, eens af: hoe zie ik mijn beoefening? Elk van de volgende stadia (ik zeg niet dat er geen andere zijn) is op zich helemaal ok. In welk stadium je je ook meent te bevinden, beleef het helemaal, maak het helemaal door. Maar hecht je aan geen enkele van deze stadia; laat toe dat ze zich transformeren.
-Ben ik een absolute beginner, die momenteel een experiment doet?
-Beoefen ik omdat ik ervaren heb dat zen goed voor me is op een persoonlijk niveau?
-Is er beoefening vanuit een diepe intuïtie voorbij woorden, voorbij mijn eigen beperkte zelf, die een overgave aan zazen met zich meebrengt?
Begrijp goed dat het niet mijn bedoeling is je er toe te brengen naar een volgend stadium te evolueren. Het heeft ook geen zin, in te praten op een appel, opdat hij sneller zou rijpen en van de boom vallen. Opnieuw: neem je tijd. Overhaast niets. Evenmin is het mijn bedoeling om een rationele indeling van de beoefening te maken, als basis voor verder theoretiseren. Helemaal niet. Mijn enige intentie is erop te wijzen, dat er zoiets als een verdere verdieping, een grotere overgave bestaat. Blijf dus niet steken in eender welke beperkte visie op je eigen beoefening. Want een beoefening die echt stagneert, is ten dode opgeschreven.
Of je nu wel of niet een wijding aanvraagt om je overgave uit te drukken, te begeleiden en te beleven, maakt voor mij niet uit. Daar is iedereen volledig vrij in. Kijk alleen grondig of je de beslissing, in welke zin dan ook, niet laat afhangen van de verkeerde argumenten. In ieder geval overstijgt de beoefening van het ontwaken in de dojo wijding en geen wijding, vorm en geen vorm, zen en geen zen, boeddhisme en geen boeddhisme. Hoe zou ze anders beoefening van het ontwaken kunnen zijn?
Luc De Winter, 25 februari 2025.